Zasłużeni w Gnieźnieńskim Sporcie! Część 2

Z dniem 17 kwietnia ruszył dział "Zasłużeni w Gnieźnieńskim Sporcie". Prezentujemy pierwszych, których już umieściliśmy a dział ten nie jest i nie będzie poświęcony tylko i wyłącznie Olimpijczykom choć od nich własnie rozpoczynamy. Tu zaprezentowanę będą drużyny jak i zawodnicy indywidualni oraz organizatorzy, którzy przyczynili się do rozwoju sportu w Gnieźnie, do jego propagowania poza granicami Gniezna, województwa jak i Polski. Sporo z nich zakończyło swoje kariery sportowe przedwcześnie. Wielu z nich miało osiągnięcia i laury czasem rangi międzynarodowej lecz ich losy życiowe pokierowały ich nie tak jakby tego sami chcieli i pomimo tych nieprzychylności należy czasem wspomnieć, że byli, że walczyli dla siebie, klubu i dla Gniezna (TK).

Dział te będzie powstawać tak długo jak długo będa napływać lub będziemy zdobywać informacje. Bardzo wiele osób juz nieżyje i ciężko zdobyć materiały dlatego APEL!!! Jeżeli są osoby, które dysponują lepszymi zdjęciami a chcą je udostępnić również proszę o kontakt.

Wszystkich, którzy mogą pomóc aby dział ten się powiększał o nowe osoby,  które uczestniczyły czynnie w sporcie, a o których pamięć już zanika i nie wiele osób ich zna i pamięta proszę o kontakt ((Więcej tutaj).
 

---

GROTOWSKI RAFAŁ

ps. "Grociu", technik elektromonter, najsławniejszy z licznego "klanu" gnieźnieńskich hokeistów na trawie, olimpijczyk z Sydney (2000).

Urodzony 18 września 1973 w Poznaniu, syn Henryka (olimpijczyka z Monachium) i Grażyny Kabacińskiej, absolwent Średniego Studium Po zawodowego (matura) w Gnieźnie (1994, technik elektromonter), hokeista na trawie (176 cm, 72 kg) Pocztowca TP S. A. Poznań (od 1991).W barwach tego klubu zdobył: 3-krotnie tytuł mistrza Polski na boiskach otwartych (1991, 1995, 1998), 5-krotnie mistrzowski tytuł w hali (1994-1996, 1998, 1999), brązowy medal klubowego Pucharu Europy Mistrzów Krajowych (1999), brązowy medal halowych mistrzów Europy Mistrzów Krajowych (1998) i srebrny (2001). Najlepszy strzelec w polskiej lidze: zdobywca "Złotej laski" (1995, 2001). Reprezentant Polski, pomocnik (atakujący w środku pola), jeden z najlepiej wyszkolonych technicznie zawodników w historii polskiego hokeja na trawie. Wystąpił w 191 spotkaniach w drużynie narodowej (1991-2002) zdobywając 83 gole. Uczestnik mistrzostw Europy (1995, 1999) i świata (1998, 2002). Żonaty (Beata Sporna), ma córkę Agatę.

Olimpijczyk.
*2000 Sydney: członek drużyny hokeja na trawie, która w elim. wygrała z Hiszpanią 4:1, zremisowała z Argentyną 5:5 i Indiami 1:1 oraz przegrała z Australią 0:4 i Kanadą 2:3, zajmując 5 m. ; w spotkaniu o m. 11-12 przegrała po dogrywce z Malezją 2:3 zajmując w turnieju 12 m. (zw. Holandia). Grotowski wystąpił we wszystkich meczach strzelając z Hiszpanią i Argentyną po 1 bramce.

---

GRZESZCZAK ROBERT

elektromechanik, hokeista na trawie Grunwaldu Poznań, olimpijczyk z Sydney (2000).

Urodzony 8 października 1971 w Gnieźnie, syn Stanisława i Marii Somerfeld, absolwent miejscowego Średniego Studium Zawodowego (1992), gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości i zdobył zawód elektromechanika (aktualnie żołnierz zawodowy). Treningi i pierwsze mecze w hokeju na trawie rozegrał w gnieźnieńskim Starcie (1985). Od 1992 występuje w WKS Grunwald Poznań. W barwach tego klubu zdobył  8 tytułów mistrza Polski na otwartych boiskach (1993, 1994, 1996, 1997, 1999-2002) i 2 w hali (1993, 2001) oraz brązowe medale: halowych Klubowych Mistrzów Krajowych (1994) i Pucharze Zdobywców Pucharów (1997). W reprezentacji Polski rozegrał 184 spotkania (1991-2002) i zdobył 28 bramek. Pomocnik, ale praktycznie gra na całym polu, broni i atakuje, ma dobry przegląd sytuacji, niespożyte siły i wyborną technikę (wielka zasługa trenera Mariusza Kubiaka). Uczestnik mistrzostw Europy (1995, 1999) i świata (1998, 2002). Żonaty (Anna Hoffmann), ma syna Michała.

Olimpijczyk.
*2000 Sydney: członek drużyny hokeja na trawie, która w grupie elim. wygrała z Hiszpanią 4:1, zremisowała z Argentyną  5:5 i Indiami 1:1 oraz przegrała z Australią 0:4 i Kanadą 2:3, zajmując 5 m. w grupie; w meczu o m. 11-12 przegrała w dogrywce z Malezją 2:3, zajmując ostatecznie 12 m. w turnieju (zw. Holandia). Wystąpił we wszystkich meczach. W pojedynku z Hiszpanią zdobył 1 bramkę. Skład drużyny zob. - Choczaj Tomasz.

---

HENSLER LESZEK

ps. "Kana", nauczyciel wf, trener, hokeista na trawie- rekordzista - 219 meczów w drużynie narodowej, olimpijczyk z Moskwy (1980).

Urodzony 4 lutego 1956 w Gnieźnie, syn Jana i Łucji Szudzichowskiej, absolwent Technikum Mleczarskiego we Wrześni (1976) i AWF w Poznaniu (1983), gdzie otrzymał tytuł magistra wf i uprawnienia trenerskie II kl. Hokeista na trawie (172 cm, 70 kg) Stelli Gniezno oraz poznańskich klubów Lecha i Grunwaldu z którymi zdobył 9 tytułów mistrza Polski: 1974 (Stella), 1977, 1978, 1984-1987 (Lech) i 1993, 1994 (Grunwald). Pomocnik - mistrz gry w środku pola, rozegrał w reprezentacji Polski 219 spotkań (współ rekordzista wraz z Jerzym Wybieralskim) strzelając 26 bramek (1975-1993). 3-krotny uczestnik mistrzostw świata (1978, 1982, 1986) i Europy (1978, 1983, 1987). Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m. in. srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Żonaty (Teresa Sarniak) ma troje dzieci: Katarzynę (gra w koszykówkę), Łukasza (gra w piłkę nożną) i Tomasza (uprawia hokej na trawie w Warcie).

Olimpijczyk.
*1980 Moskwa: członek drużyny hokeja na trawie, która w gronie 6 uczestniczących zesp. pokonała Kubę 7:1 i Tanzanię 9:1, zremisowała z Indiami 2:2 oraz przegrała z ZSRR 1:5 i Hiszpanią 0:6, zajmując 4 m. ; w meczu o m. 3-4 uległa ZSRR 1:2, zajmując ostatecznie 4 m. (zw. Indie). Wystąpił we wszystkich meczach strzelając Kubie - 1 bramkę.
 

---

---

---

ŁOPATKA MIECZYSŁAW EDWIN

przedsiębiorca, trener, jeden z najwybitniejszych koszykarzy Polski i Europy lat sześćdziesiątych, mistrz kraju (2), medalista mistrzostw Europy (3), król strzelców wielu turniejów, olimpijczyk z Rzymu (1960), Tokio (1964), Meksyku (1968) i Monachium (1972).

Urodzony 10 października 1939 w Drachowie (okolice Gniezna), syn Kazimierza (maszynista PKP) i Zofii Jóźwiak, absolwent II Korespondencyjnego Liceum Ogólnokształcącego w Poznaniu (1959) i wrocławskiej AWF (1980), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (nauczyciel wf, trener). Koszykarz (196 cm, 96 kg) Kolejarza Gniezno, Lecha Poznań i Śląska Wrocław, wychowanek trenera Janusza Patrzykonta (trener kadry Zygmunt Olesiewicz i Witold Zagórski). Jeden z najwybitniejszych koszykarzy polskich, środkowy (center), wszechstronny, doskonale grający zarówno w obronie jak i ataku, strzelający z każdej pozycji, utalentowany rzutowo (stąd wielokrotny "król strzelców" polskiej ligi i kilku turniejów międzynarodowych). Ambitny, koleżeński, oddany zespołowi. Dwukrotny mistrz Polski (1965, 1970), był poza tym: trzykrotnym medalistą ME: srebrnym (1963 Wrocław), brązowym (1965 Moskwa, 1967 Helsinki), finalistą ME - 4 m. (1969 Neapol), finalistą MŚ - 5 m. (1967 Montevideo), gdzie został królem strzelców tego turnieju. 236 razy reprezentował barwy narodowe (1960-1972) dla których zdobył 3522 pkt. Debiutował w drużynie narodowej podczas IO w Rzymie (najmłodszy, nie ukończył jeszcze 21 lat) w zespole Zygmunta Olesiewicza, po czym jeszcze trzykrotnie grał na igrzyskach w drużynie prowadzonej przez Witolda Zagórskiego. Wyróżnił się szczególnie podczas trudnych dla naszych koszykarzy turniejów kwalifikacyjnych do IO w Meksyku (1968). Po przegranych przez Polaków eliminacjach europejskich w Sofii (zajęli trzecie miejsce, awansowały tylko dwa zespoły), wzięli oni udział w drugim turnieju kwalifikacyjnym w Monterrey w Meksyku, tuż przed rozpoczęciem igrzysk (tu z pięciu startujących drużyn - dwie kwalifikowały się do turnieju olimpijskiego). W decydującym o awansie meczu z Bułgarią, Łopatka w ostatnich sekundach tego pojedynku zdobył zwycięskiego kosza (69:67). Koledzy na rękach znieśli go do szatni. Znakomitą formę i dyspozycję strzelecką potwierdził na samych igrzyskach będąc wśród kolegów (Likszo, Frelkiewicz, Kwiatkowski, Trams, Jurkiewicz) najskuteczniejszym strzelcem (zdobył 173 pkt. przed Likszo i Tramsem po 102 pkt.), walnie przyczyniając się do 6 miejsca w turnieju meksykańskim. Podobnie, jak wielu innych naszych koszykarzy lat sześćdziesiątych za największy sukces uważa srebrny medal ME zdobyty w Hali Ludowej we Wrocławiu (1963). - Chciałoby się jeszcze przeżyć podobne wzruszenia - powiedział z okazji 30-lecia tego wyczynu (1993). - Sprawiliśmy i kibicom i sobie wielką niespodziankę. Czy są jakiekolwiek szanse na powtórzenie takiego wyniku? Tylko wtedy, jeśli nasza młodzież zmieni mentalność. Po zakończeniu kariery zawodniczej został szkoleniowcem. Także jako trener osiągnął wybitne wyniki zdobywając z zespołem Śląska 8 tytułów mistrza Polski. Był także trenerem we Francji i Belgii. Obecnie przedsiębiorca w kraju. Zasłużony Mistrz Sportu i Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej odznaczony m. in. Srebrnym oraz Złotym Krzyżem Zasługi i Medalami za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Żonaty (Honorata), ma dwoje dzieci (syna i córkę). Mieszka we Wrocławiu. Jego syn Mirosław gra w koszykówkę. Po pobycie w Belgii i Grecji powrócił do kraju i gra w Turowie Zgorzelec (I liga). Córka (Małgorzata, zamężna), mieszka we Francji.

*1960 Rzym: członek drużyny koszykówki, która  w grupie  elim. pokonała Hiszpanię 75:63 i Filipiny 86:68 oraz przegrała z Urugwajem 72:76, zajmując 2 m.; w grupie półfin. przegrała z CSRS  75:88, Brazylią 68:77 i Włochami 68:74, zajmując 4 m.; w pojedynku o 5-6 m. Polacy pokonali Urugwaj 64:62 i przegrali z  Jugosławią 81:95, zajmując 7 m. w  turnieju. Skład  drużyny zob. - Dregier Zbigniew.

*1964 Tokio: członek drużyny koszykówki, która po zwycięstwach nad  Węgrami 56:53, Japonią  81:57, Włochami 61:58 i Kanadą 74:69 oraz porażkach z Meksykiem 70:71, Puerto-Rico 60:66 i ZSRR 63:74  zajęła 3 m. w grupie elim. W walce o 5-8 m. Polacy pokonali Urugwaj 82:69, a w pojedynku o 5-6 m.  przegrali z Włochami 59:79, zajmując 6 m. w turnieju.  *1968 Meksyk: członek drużyny koszykówki, która po zwycięstwach nad Koreą Płd. 77:67,Kubą 78:75, Marokiem 85:48, Bułgarią 69:67 i porażkach z ZSRR 50:91, Brazylią 51:88 i Meksykiem 63:68 zajęła  4 m. w grupie elim. W walce o 5-8 m. Polacy pokonali Włochy 66:52, a  w pojedynku o 5-6 m. przegrali z Meksykiem 65:75, zajmując 6 m. w turnieju.

*1972  Monachium:  członek  drużyny  koszykówki, która w  grupie  elim.  wygrała  z Filipinami 90:75 i  Senegalem 95:59 oraz  przegrała z Jugosławią 64:85, ZSRR 64:94, Włochami 59:71, RFN  65:67 i Puerto Rico 83:85, zajmując 6 m. w grupie; w spotkaniu o 9-12 m. pokonała  Hiszpanię 87:76, w meczu o 9-10 m. przegrała  z  Australią 83:91, zajmując 10 m. w turnieju.

---

MACIASZCZYK NARCYZ (1929-1985)

ps. "Naniu", technik budowlany, hokeista na trawie z Gniezna, olimpijczyk z Helsinek (1952) i Rzymu (1960).

Urodzony 19 lipca 1929 w Gnieźnie, syn Stanisława i Bronisławy z Jankowskich, absolwent Państwowego Liceum Budowlanego w Poznaniu (1950), hokeista na trawie (182 cm, 80 kg) klubów gnieźnieńskich: Chrobrego i Spójni oraz poznańskiego Grunwaldu, którego kariera sportowa zamyka się w latach 1946-1964. Po ukończeniu gimnazjum w Gnieźnie przeszedł z Chrobrego do Spójni z którą wywalczył tytuły mistrza Polski w latach 1949-1952. W czasie służby wojskowej tytuły mistrzowskie zdobył także w barwach: OWKS Wrocław (1954) i OWKS Poznań (1955). 50-krotny reprezentant Polski (1949-1963) i zdobywca dla barw narodowych 5 bramek. Jeden z najlepszych naszych pomocników (wzór pracowitości i koleżeńskości). Zasłużony Mistrz Sportu (1965) odznaczony m.in. Srebrnym i Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Żonaty (Wanda Podolak); syn Jędrzej (absolwent AWF Poznań 1985). Brat Narcyza- Klemens Maciaszczyk (1922-1967), zawodnik, trener i działacz był twórcą słynnego Ludowego Klubu Sportowego Rogowo, który awansował do I ligi i wyszkolił wielu zdolnych zawodników - reprezentantów Polski i olimpijczyków. Zmarł w Poznaniu 22 grudnia 1985.

*1952 Helsinki: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz dwukrotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 zajęła 6 m. w turnieju na 12 start. zesp. (zw. Indie). Wystąpił we wszystkich spotkaniach. Skład drużyny zob. - Adamski Antoni.

*1960 Rzym: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwie nad Japonią 2:1, porażce z Pakistanem 0:8 i remisie z Australią 1:1 zajęła 3 m. w grupie elim. Wystąpił we wszystkich meczach. Dodatkowy mecz o 2 m. w grupie z Australią Polacy przegrali 0:2. W rozgrywce o m. 9-12 z Holandią, Belgią i Francją nie wzięli udziału z powodu wcześniejszego wyjazdu drużyny do kraju, zajmując ostatecznie w turnieju 12 m. (zw. Pakistan). Skład drużyny zob. - Dąbrowski Kazimierz.

---

MAŁKOWIAK JAN (1919-1991)

malarz pokojowy, trener, hokeista na trawie drużyn gnieźnieńskich, olimpijczyk z Helsinek (1952) - kapitan polskiej reprezentacji.

Urodzony 20 maja 1919 w Gelsenkirchen (Niemcy), syn Maksymiliana i Katarzyny Rosińskiej, absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej (malarz pokojowy), od 1954 trener, hokeista na trawie (174 cm, 74 kg) gnieźnieńskich drużyn: Stelli, Kolejarza i Startu (1935-1954). 7-krotny mistrz Polski (1947-1953) i 10-krotny reprezentant kraju (1948-1953). Debiutował w przegranym przez Polskę meczu z Czechosłowacją (1:2) w Pradze (19 czerwca 1948). Na igrzyskach olimpijskich wystąpił w roli kapitana drużyny. Po zakończeniu kariery zawodniczej, od 1954 trener II kl. drużyn gnieźnieńskich. Był także sędzią hokejowym i działaczem. Mistrz Sportu (1955). Żonaty (Halina Kowalczyk) miał trzech synów, także grających w hokeja: Eugeniusza (1952), Wiesława (1953) i Grzegorza (1956), który był reprezentantem Polski juniorów. Brat olimpijczyka Maksymiliana Małkowiaka. Zmarł w Gnieźnie 26 lipca 1991.

Olimpijczyk
*1952 Helsinki: obrońca drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz dwukrotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 zajęła 6 m. w turnieju na 12 start. zesp. (zw. Indie). Wystąpił we wszystkich meczach.

---

MAŁKOWIAK MAKSYMILIAN

---

---

MIKUŁA PIOTR

elektromechanik, hokeista na trawie z Gniezna, olimpijczyk z Sydney (2000), reprezentant niemieckiego klubu z Moenchengladbach.

Urodzony 7 czerwca 1976 w Gnieźnie, syn Jerzego i Kazimiery Olejniczak, absolwent miejscowego Zespołu Szkół Zawodowych w 1995 (elektromechanik urządzeń przemysłowych), hokeista na trawie (182 cm, 78 kg). Rozpoczął karierę sportową w Starcie Gniezno, od 1994 w poznańskim Pocztowcu (do 2000 i ponownie od jesieni 2002), w którego barwach zdobył 2-krotnie tytuł mistrza Polski na boiskach otwartych (1995, 1998) oraz 4-krotnie w hali (1995, 1996, 1998, 1999), a także brązowy medal w Halowym Pucharze Europy Mistrzów Krajowych (Hamburg 1998) i w Pucharze Zdobywców Pucharów w Amsterdamie (1999). Uczestnik mistrzostw Europy (1995, 1999) i świata (1998). W turnieju przedolimpijskim w Osace podczas zwycięskiego meczu z W. Brytanią zdobył dla Polski wszystkie 5 bramek, co przesądziło o awansie biało-czerwonych do IO. W reprezentacji od 1995 rozegrał 126 spotkań i zdobył 48 bramek. Najlepszy obecnie polski napastnik. W 2000 na liście FIH (Międzynarodowa Federacja Hokeja na Trawie) znalazł się wśród sześciu najlepszych hokeistów świata. Od 6 listopada 2000 do września 2002 zawodnik niemieckiego klubu RSV Rheydt Moenchengladbach, z którym zdobył Puchar Niemiec (2001) i brązowy medal w Pucharze Europy Zdobywców Pucharów w Eindhoven (2002). Żonaty (Iwona Łyczakowska).

Olimpijczyk
*2000 Sydney: napastnik drużyny hokeja na trawie, która w grupie elim. wygrała z Hiszpanią 4:1, zremisowała z Argentyną 5:5 i Indiami 1:1 oraz przegrała z Australią 0:4 i Kanadą 2:3, zajmując 12 m. w turnieju (zw. Holandia). Wystąpił we wszystkich meczach zdobywając po 2 bramki w meczach z Hiszpanią i Argentyną.

---

PAWLICKI BRONISŁAW 1925

Urodzony 28 grudnia 1925 roku w Zakrzewie, syn Bronisława i Antoniny Grajek. Najstarszy obecnie żyjący polski hokeista na trawie i jednocześnie Olimpijczyk. Szkołę podstawową ukończył 1939 roku. Jego dzieciństwo przerwał wybuch II wojny światowej.

Od pierwszych dni okupacji, jako „czternastolatek” zostaje transportem wywieziony na roboty przymusowe do Frankfurtu nad Odrą (Niemcy). W czasie od października 1939 roku do października 1942 roku pracuje jako robotnik przymusowy u Juliusza Fajfera w Trettin (Niemcy). Następnie od października 1942 roku trafia do obozu karnego Schwetich (Świecko) gdzie przebywa do 1943 roku. Wydarzenia jakie przeżył w tym obozie odcisnęły się bardzo wyraźnie na psychice osiemnastolatka. Zmagał się tam z chorobami a śmierć cały czas czyhała obok. Ostatni etap robót to praca jako robotnik rolny w Kleineradzie (Niemcy).

Po zakończeniu wojny i powrocie do Gniezna w 1945 roku znajduje zatrudnienie w Zakładach Mięsnych w Gnieźnie jako mechanik i pracuje tam do emerytury.

Również w 1945 roku rozpoczyna karierę sportową jako hokeista na trawie w STELLI - SPARCIE Gniezno, z którą od 1947 roku aż 11 - krotnie zdobywa tytuł Mistrza Polski.

Pseudonim boiskowy „DZIADEK”. Obrońca, bardzo waleczny i niezwykle ambitny zawodnik, wspaniały kolega. Podpora i ostoja polskiej drużyny która na XV IGRZYSKACH OLIMPIJSKICH w Helsinkach w 1952 roku (Finlandia) zdobyła bardzo wysokie VI miejsce na 12 startujących zespołów pokonując między innymi Belgię, Szwajcarię i ulegając dwukrotnie drużynie RFN.

W barwach narodowych w latach 1952 – 1956 Bronisław rozegrał 12 spotkań i zdobył 1 bramkę.
W 1956 roku otrzymuje tytuł „MISTRZA SPORTU”, a w roku 1973 roku tytuł „ZASŁUŻONEGO MISTRZA SPORTU”.
W 1969 roku zostaje Laureatem „Plebiscytu Na Najlepszych Sportowców Miasta Gniezna w 25 LECIU” Zorganizowanym przez Redakcję „PRZEMIANY” i Miejski Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki w Gnieźnie i zajmuje XIII miejsce.

Żonaty, żona Irena z domu Narożna, córka Powstańca Wielkopolskiego porucznika Ignacego Narożnego, trójka dzieci (Urszula, Zbigniew, Grzegorz).

Aktywny uczestnik spotkań w gnieźnieńskim KLUBIE OLIMPIJCZYKA i zawodów na jednym z najpiękniejszych obecnie hokejowych obiektów w Polsce czyli stadionie imienia Alfonsa Flinika.

Odznaczany również za wybitne osiągnięcia sportowe:
- 1956 rok Złotą Odznaką Zrzeszenia za Zasługi nad rozwojem kultury fizycznej w Zrzeszeniu Sportowym „SPARTA”;
- 1966 rok „Mistrz Sportu”;
- 1963 rok „Złotą Odznaką za Zasługi położone w rozwoju Sportu i wychowania fizycznego federacji „SPARTA”;
- Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Hokeja na Trawie;
- 1973 „Zasłużony Mistrz Sportu”;
- 1976 rok Medalem Honorowym PZHT „Za Zasługi w rozwoju Hokeja w Polsce”;
- 1996 rok Wyróżnieniem im. Sobiesława PACZKOWSKIEGO wyraz uznania dla szczególnie zasłużonych ludzi PZHT;
- 1996 rok Honorowym Dyskiem Za społeczny wkład pracy w rozwój kultury fizycznej turystyki na terenie województwa;
- 1999 rok Medalem „Z okazji 80-lecia Polskiego Komitetu Olimpijskiego 1919–1999”;
- 2000 rok Złotym Medalem „Za zasługi dla Polskiego Ruchu Olimpijskiego”;
- 2002 rok Pamiątkowym Medalem „Z Okazji 1000-lecia Zjazdu Gnieźnieńskiego”;
- 2004 rok Pamiątkowym Medalem „Milenijnym Zjazdu Gnieźnieńskiego”;
- 2010 rok Pamiątkowym „Medalem Koronacyjnym” Za Szczególne zasługi na rzecz rozwoju sportu w Pierwszej Stolicy Polski;

---

WEGNERSKI STANISŁAW

Bramkarz (169 cm, 65kg)
Ur. 25.06.1950 Gniezno, syn Stefana i Melanii Grześkowiak

Kluby:
Sparta Gniezno – 1960-1978
Grunwald Poznań 1971-1972 (służba wojskowa)
Trener Alfons Flinik

Olimpijczyk
1972 Monachium: drużyna, która w grupie elim. Wygrała z Kenią 1:0 i Meksykiem 3:0z zremisowała z Indiami 2:2 i N. Zelandią 3:3 oraz przegrała z Holandią 2:4, Australią 0:1 i W. Brytanią 1:2, zajmując 6 miejsce w grupie; w spotkaniu z m. 11-12 wygrała z Francją 7:4, zajmując w turnieju 11 m. Wystąpił w meczach z Australią, W. Brytanią i Francją.

Pierwszy większy sukces odniósł w Grunwaldzie Poznań i ten klub reprezentował Podczas IO. 32-krotny reprezentant Polski (1972-1974). Wystąpił również na Mistrzostwach Europy w Madrycie (1974). Absolwent Szkoły Zawodowej w Gnieźnie (ślusarz-tokarz). Zasłużony Mistrz Sportu (1978). Jego czterej bracia (Leszek, Stefan, Wojciech  Tadeusz) też grali w hokeja. Żonaty (Grażyna Musiał), ojciec dwóch córek: Arlety (1971), Violetty (1974). Działacz gnieźnieńskiego Klubu Olimpijczyka

---

---

Sponsorzy działu:



Patronat medialny: